Por qué ler?

Despois das festividades do Día do Libro e prestos a mergullarnos nas distintas feiras que se dedican aos autores, como noutra época do ano dedícanse ao gando, son moitas as persoas que se preguntan se o costume de ler non está en franca decadencia. A ninguén lle acomoda do todo a vida dos outros e a quen le, e obtén diso un enorme pracer, resúltalle incomprensible que un gran número de concidadáns non abran un libro xamais.

As autoridades, aos poucos, van dando a razón á xente que non le. E a lectura vai desaparecendo paulatinamente dos plans de estudo, máis orientados cara á fabricación de man de obra especializada e votantes sen demasiada cavilación intelectual.

Recoñezamos que pensar non é necesario para alcanzar os grandes praceres da vida moderna e, se non é a busca de pracer, pouco haberá que mova ás persoas. De entre os millóns de razóns que un podería dar para afeccionar á xente á lectura, cada vez quedan menos que mantéñanse con solidez, salvo ese pracer privado e intransferible. Mesmo se publican libros coa soa función de promover o consumo, que o propio obxecto termina por ser inimigo de si mesmo. Con todo, esquécesenos mencionar a razón capital pola que é imprescindible ler.
 

Ler é irrenunciable porque vivimos nun tempo onde todo o que ten algo importante que dicir está obrigado a calar. Porque son tales a confusión e a marabunta de signos e mensaxes que non hai espazo para a comunicación verdadeira.
Será a única maneira de que se ilumine a súa vida a través do talento do pasado. Cando para algúns todo aparenta estar perdido, ler é o segredo mellor gardado do futuro.

 (Reseña dun artigo de David Trueba publicado en El Periódico)